Herhaalt de geschiedenis zich?

Een onverwacht verzoek werd mij gedaan; of ik als schipper twee weken in de buurt van Aegina op de Yeti (de zusterschip van mijn oude ‘Diwa’) wilde komen werken? Onverwacht omdat ik sinds mijn tijd in Turkije nooit meer iets had vernomen van de eigenaar. Snel ja gezegd! Terug naar wat ooit mijn passie was: met een prachtig traditioneel bootje langs de Griekse eilanden dobberen. En op die manier gasten een fijne vakantie geven. Hobby, werk, passie komen bij elkaar. Twee weken is goed te doen en geeft mij de kans om te ervaren of het nog steeds zo leuk is als 30 jaar geleden. En het is immers ook waarvoor ik de stap naar Griekenland heb genomen. Aegina ligt weliswaar niet in de buurt van Thassos, maar daar laat ik mij niet door weerhouden. Kort na de eerste vraag kwam een tweede: de geplande schipper voor het na-seizoen heeft zich afgemeld. Of ik vanaf september tot einde seizoen ook wilde schipperen. Oeiii, dat lag niet in mijn planning. Had namelijk bedacht dat ik vanaf begin augustus met de Drie.mer al richting Zuid Spanje zou vertrekken om in Sevilla te overwinteren. Kwam het aardig uit dat de Drie.mer nog niet vaarklaar is. Heb ook daarmee ingestemd. De zomer ben ik dus – net als eind jaren ’80 – schipper en vaar met vakantiegasten rond.   Heel benieuwd hoe dat gaat bevallen.

Maar daardoor ben ik dus niet in mijn huisje in Theologos. Net nu ik op straat herkend wordt en een vast onderdeel begin uit te maken van het straatbeeld, korte gesprekjes over het weer en dergelijke aanga. Net nu het na maanden een beetje ‘thuis’ aanvoelt. En net nu de roddel natuurlijk in het dorp ook over mij gaat; “goh, wist je dat hij 4 kinderen heeft en desondanks altijd lacht” is er één die mij toegeworpen werd. En verder is het natuurlijk gissen wat er gezegd wordt. Doet mij af en toe denken aan mijn tijd in de Filippijnen, in het dorpje Dumlog. Daar werd ook van alles over iedereen doorgegeven zonder dat het aan de oppervlakte komt. Door mijn desertie uit Theologos zal ik wel nooit te weten komen wat daar de roddels zijn.  Het is trouwens opmerkelijk hoe snel het hechten aan zo’n dorpje gaat. Ondanks mijn besluit weer verder te trekken. En ondanks mijn overwegingen die daaraan ten grondslag liggen. Het is in die maanden toch al een beetje mijn dorp en eiland geworden! Voor een belangrijk deel komt dat doordat nu – in de zomermaanden – iedereen buiten zit en allerlei koopwaar aan de toeristen te koop aanbiedt. Dat maakt het contact – hoewel oppervlakkig – makkelijker. En het dorp ziet er daardoor ook vrolijker en levendiger uit! Het geeft een prettig gevoel; ik ga met warmte in het hart verder. Weer een ervaring rijker; de ervaring dat het steeds en overal mogelijk is te hechten. Maar vooral het inzicht dat een open en zelfbewuste houding de toegangspoort is. Bij ‘jezelf’ zijn en het andere openbaart zich ook op de mooiste manier! Interessante levensles; zo vlak voor de aow gerechtigde leeftijd! 

Varen dus de komende maanden. Beleven of het lijf de inspanningen van charterschipperen nog steeds aankan; ervaren of die manier van werken nog steeds mijn passie heeft en het beste in mij boven brengt. Ik ervaar een gezonde spanning. Heb er zin in.  Tussendoor nog even terug naar Nederland om de Drie.mer helemaal vaarklaar te maken; aan het familie weekend deel te nemen en nog lopende zaakjes te regelen. Bruisende maanden liggen voor mij. Wellicht is nu ook de tijd aangebroken om serieus werk te maken van het enige dat mist: een fijne metgezel vinden die het ook verrijkend vindt om een beetje dynamisch te leven. Het wordt tijd dat ik mij daar eerlijk en oprecht voor open ga stellen. Wellicht dat ik dat de kosmos in moet gaan sturen; het vinden van gepaste woonruimte kan altijd nog. Het is nog lang niet 1 november. En dan wordt ik ook nog jarig….ga dat ik Theologos vieren. Met een ieder die het fijn vindt om daarbij aanwezig te zijn! Mooie vooruitzichten dus, de ’summer of ’17!’